ΤΑ «ΟΛΥΜΠΙΑ» ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

 (2o μέρος)

Ήταν στη 14η Ολυμπιάδα το 724 π.κ.χ. όπου προστέθηκε και δεύτερο αγώνισμα, αλλά η διάρκεια της διοργάνωσης παρέμεινε η ίδια· μία ημέρα κατά την πρώτη πανσέληνο μετά το θερινό ηλιοστάσιο.

Το αγώνισμα ήταν ο δίαυλος δρόμος ή απλώς δίαυλος και η απόσταση του σταδίου δρόμου με επιστροφή και τερματισμό από το σημείο της εκκίνησης. Δηλαδή επρόκειτο για μια απόσταση 384 μέτρων. Στην επόμενη Ολυμπιάδα προστέθηκε και ο δόλιχος δρόμος, όπου οι δρομείς έτρεχαν απόσταση ίση με 24 στάδιους δρόμους (4,5 χιλιόμετρα). Σε δώδεκα χρόνια μετά προστέθηκε και το σύνθετο αγώνισμα του πένταθλου. Ήταν το αγώνισμα των υπεραθλητών, αφού ο νικητής του αναδεικνυόταν περνώντας από τη δοκιμασία πέντε διαφορετικών αγωνισμάτων (στάδιος δρόμος, άλμα σε μήκος , εκήβολος ακοντισμός, δισκοβολία και πάλη). Σταδιακά προστέθηκαν διάφοροι τύποι αρματοδρομιών, δρόμος οπλίτης, πυγμαχία, πάλη ως ανεξάρτητο από το πένταθλο αγώνισμα, αγώνες παίδων και το 648 το παγκράτιο, ένα σκληρό αγώνισμα με στοιχεία πάλης και πυγμαχίας κατά το οποίο δεν επιδιωκόταν μεν η φυσική εξόντωση του αντιπάλου, αλλά υπήρξαν αναμετρήσεις ακόμα και με θανατηφόρους τραυματισμούς.

Εκτός από τους καθαρά αθλητικούς αγώνες, διεξάγονταν ταυτόχρονα και αγώνες σαλπιγκτών και κηρύκων, όπου οι νικητές τους λογιάζονταν κι αυτοί ολυμπιονίκες.

Μολονότι στους αγώνες δεν συμμετείχαν γυναίκες (ούτε να τους παρακολουθούσαν επιτρέπονταν με ποινή θανάτου για τις παραβάτισσες, αν και δεν αναφέρεται να εφαρμόστηκε σε κάποια περίπτωση αυτός ο νόμος) στα αρχεία του ολυμπιακού ιερατείου έχουν καταγραφεί και γυναίκες που κέρδισαν τη δόξα, αλλά όχι και τον κότινο του ολυμπιονίκη. Ήταν ιδιοκτήτριες αλόγων τα οποία είχαν νικήσει σε αρματοδρομίες.

Από τα Ολύμπια του 692 π.κ.χ. στη διάρκεια των Αγώνων προστέθηκε και δεύτερη μέρα, ενώ το 632 οι μέρες έγιναν πέντε, από τις οποίες οι τρεις ήταν αφιερωμένες στο αγωνιστικό μέρος και οι δύο στις παράπλευρες τελετουργικές δραστηριότητες. Το στεφάνωμα των νικητών γινόταν κατά την πέμπτη και τελευταία μέρα, επακολουθούσαν οι σχετικές ευχαριστήριες θυσίες και  στα επινίκια με γερά τσιμπούσια από τα σφάγια των θυσιών συμμετείχαν και οι θεατές των Αγώνων. Το φαγοπότι κρατούσε ίσαμε το πρωί της άλλης μέρας, όπου αθλητές, προπονητές, αντιπροσωπείες και θεατές άρχιζαν να παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής για τις πόλεις τους.

Η εκεχειρία τους προστάτευε για ακόμα μερικές μέρες προκειμένου να περάσουν από εχθρικές ή εμπόλεμες περιοχές. Ωστόσο, όχι σπάνια στο διάστημα των πέντε αυτών ημερών που διαρκούσαν οι Αγώνες οι επίσημες αντιπροσωπείες, οι θεωρίες όπως λέγονταν, πόλεων-κρατών ευρισκομένων σε εχθροπραξίες μεταξύ τους είχαν την ευκαιρία να διαπραγματευτούν ανακωχές και τούτο ήταν ένας από τους σκοπούς των Αγώνων· μέσα από την αθλητική συναδέλφωση να βρεθούν τρόποι ειρηνικής διευθέτησης των διαφορών ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις.